Een aantal jaren geleden vierden we de verjaardag van Thijs, onze oudste.
Hij werd dat jaar 12.
Een leeftijd waarop andere 12-jarigen meestal naar de middelbare school gaan. Waarbij ze een stuk zelfstandiger zijn en waar ze meer en meer een eigen leven krijgen.
Maar hij niet.
Hij was dan wel 12 maar had een ontwikkelingsleeftijd van een kleuter.
Dit hebben we geheel geaccepteerd.
Thijs is Thijs.
De buurjongen kwam op verjaarsvisite. Deze jongen is twee weken na Thijs geboren, dus even oud. Hij had een mooi cadeau voor Thijs meegenomen. Thijs zat op de bank en verstopte zijn hoofd door gebogen te gaan zitten. De buurjongen feliciteerde hem met zijn verjaardag en gaf hem zijn cadeau. Thijs mompelde iets en pakte het cadeau aan, nog steeds met z’n hoofd bijna tussen z’n knieën.
Dát!
Dat moment!
Toen sloeg het bij mij toe.
Tranen…zo bewust dat het nooit gaat veranderen, zo zichtbaar
Terwijl we al zeker 8 jaar wisten wat er aan de hand is.
Dan denk je dat het rouwen wel over is.
Niet dus
Dit heet Levend Verlies
Het rouwen dat nooit overgaat en dat je raakt op de meest onverwachte momenten.
Niet alleen ouders krijgen te maken met levend verlies bij het krijgen van een kind met een beperking. Ook broers en zussen ervaren levend verlies.
Je kunt dat herkennen door de vragen die gesteld worden zoals:
💛 “Hoe zou hij geweest zijn zonder deze beperking?”.
💛 “Hoe had ons gezin eruit gezien als mijn zus geen beperking had gehad?”
💛 “Ik vind het zo jammer dat mijn broer die beperking heeft”.
Vragen die je als ouder je misschien ook wel afvraagt. Maar die zo onverwacht aan je gesteld worden, dat je er niet op voorbereid bent.
Waar je brus behoefte aan heeft is dat je luistert. Dat je zijn verhaal hoort en dat je durft te zeggen dat jij je ook af en toe verdrietig voelt.
Want welke rouw je ook voelt, het is zo fijn als je iemand hebt die naar je luistert en je hoort.
Wil je hier een keer over praten of zou je coaching willen, weet dat ik je hier in kan begeleiden. Of je nu brus bent óf ouder.
Liefs, Rianne